Twee Colombianen, een Amerikaan, twee Nederlanders en de rest locals. Zo ziet mijn nieuwe voetbalteam er kort gezegd uit waarmee ik sinds begin september een balletje trap. De trainer die aanwijzingen geeft in het Papiaments, Engels en in het Nederlands.

Tijdens de bespreking lijkt hetnet of dat je bij een lokale topclub speelt met buitenlandse aanwinsten. Als de training echt begint, zie je gelukkig al snel dat de realiteit anders is. De trainer van de tegenpartij die zijn jongens instructies geeft met een flesje bier in zijn hand. De spelers van Willemstad 2 houden van een dolletje maar in het veld gaan ze er voor. Gelukkig maar, anders had ik het hier echt geen twee weken volgehouden. Welkom bij CVV Willemstad.

Ballenvanger
Keepen schijnt hier op het eiland niet echt populair te zijn. Niet gek ook als je bedenkt dat de gemiddelde ondergrond nou niet echt geschikt is om op te duiken. Daarom zijn ze blij dat deze ‘makamba' zich heeft opgeofferd als ballenvanger. Op het moment zijn we druk in voorbereiding voor het nieuwe seizoen. De twee overwinningen en twee nederlagen laten zien dat we vooral nog veels te wisselvallig zijn. De competitievorm is nog ver te zoeken.

Begin seizoen??
Wanneer de competitie gaat starten, dat is nog maar de vraag. Waarom zou je je daar ook druk om maken. Als het seizoen begint dan horen we dat vanzelf een keer. Het richtpunt is in ieder geval eind oktober/ begin november. Dus als het goed is kan ik nog mooi een of meerdere competitieduels meepikken. Zelf vind ik het zo ook wel prima. Heb ik tenminste een beetje tijd om mijn keepritme na vijf maanden weer terug te vinden en om te wennen aan het kunstgras.

Slagboom negeren
Sorry voor de asportievelingen onder ons, maar ik blijf even in het sportieve hangen. Vorige maand hebben Esther en ik een mountainbike gehuurd. Het was ons al een paar keer opgevallen dat je sommige strandjes niet kunt bereiken. De wegen daar naartoe zijn vreemd genoeg afgesloten met slagbomen, zoals de weg naar Santa Pretu (het Zwarte Strand). Als nieuwsgierige makamba's kunnen we het niet laten om de slagboom te negeren en het avontuur aan te gaan.

Woestijn verkennen
De avond daarvoor hadden we een barbecue. Dus zitten we als eigenwijze makamba's op heetste moment van de dag op de fiets. Hoewel ik er nog nooit ben geweest, voelt het net alsof we door de woestijn fietsten. Ik haal troost uit de gedachte dat het nooit ver meerkan zijn voordat we de Caribische oase zullen bereiken. Jammer genoeg is de afstand tot het strand een stuk langer dan we hadden ingeschat. Tijdens onze zitpauze in de schaduw merk ik dat mijn twee bidons al bijna leeg zijn. Kun je een beetje voorstellen hoe heet het was. Een paar kilometer verder zie ik eindelijk water. Ik kan je zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest met zeewater. Dan voelt zo'n duik ineens tien keer beter dan dat je de hele dag op het strand ligt en je als een luie donder het water in ploft. Het enige wat ik nog mis, is heel veel koud drinkwater.

Toch maar niet binnendoor
Maar goed toen moesten we nog terug. Esther wist toevallig nog dat er een binnendoor weg is naar een ander strandje Santa Cruz. Dat zou ons in ieder geval een tweede helletocht door de ‘desert' besparen. Jammer genoeg was het pad niet echt begaanbaar met een mountainbike. Bijna anderhalf uur later kwamen we via dezelfde eindelijk terug bij ons beginpunt. Twee halve liter flesjes water en een AA-drink kun je op zo'n moment best gebruiken.

Stop dat stokbrood maar in je....
Hoogste tijd om het te hebben over die ene beruchte avond waarover ik op Facebook al kort iets schreef. Het begon al bij het etentje bij Pleincafé Wilhelmina, samen met de dames van Versgeperst.com en een huisgenote van Katja. Even de spanning opbouwen hè;). Vooraf hadden we een stokbroodje besteld. Na een uur wachten en een paar keer vragen was het stokbrood er nog steeds niet. Zou het deeg misschien op zijn? Een kwartier later staat het hoofdgerecht plots voor onze neus. Lekker, maar we hadden toch echt stokbrood besteld. Dan maar rustig beginnen aan onze hoofdmaaltijd. Als we klaar zijn dan is daar zowaar alsnog een stokbrood. Leuk dat er aan wordt gedacht, maar daar is het nu echt te laat voor. Na een hele discussie met de serveerster besluit ze uiteindelijk het brood mee terug te nemen. En dan niet één keer sorry zeggen. Op de reclame bij Dolfijn FM wordt er gesproken over ‘het paradijs onder de Caribische zon'. Nou dan mogen ze eerst wel eens beginnen om beter en vooral sneller personeel te vinden. Even voor de duidelijkheid, het mooiste moet nog komen.

Op stap met de choller
Omdat stokbrood ons dus niet echt een ideaal dessert lijkt, gaan we mooi een mojito halen. Ik ben nog niet binnen of ik word al aangesproken door een choller. ‘Niet weer zo'n zwerver die om geld bedelt', denk ik nog bij mezelf. Dit keer is het anders. De beste man begint hele verhalen over Nederland. Als onze choller (Kaduf heetie) vervolgens een groepje jongeren komt en begint te zingen, ontstaat er een spontaan straatconcert met dansende Punda-chollers. Blijkbaar houdt dit meneertje wel van muziek maken.

Belofte
Nadat hij verneemt dat we gaan stappen bij Bermuda, belooft hij ons om ook te komen. Het moet toch niet veel gekker worden; uitgaan met een zwerver. Als we de auto bij Waaigat hebben geparkeerd zien we onze straatmuzikant al zwaaien. Bij Bermuda nodigt hij alle dames uit om met hem te dansen. Onze verbazing wordt nog groter alsKaduf het podium betreedt en gaat zingen. Nou ja playbacken zullen we maar zeggen. Als hij na het eerste nummer het publiek wil toespreken, betrapt hij zichzelf erop dat de microfoon niet aan staat. Hoezo subtiel playbacken. Je had er bij moeten zijn zullen we maar zeggen;).

Nog maar zes weken
Kort even terug naar het normale leven. Nog maar drie weken werken en ik ben alweer klaar met werk. Daarna nog mooi twee weken vrij. Woensdag 17 november ben ik alweer thuis. De site gelukkig zit nog steeds in de lift. Dat geeft iedere maand weer veel voldoening als we de bezoekerstatistieken onder ogen krijgen.

Ajjjooo!