Voetballen met Colombianen, mountainbiken in de woestijn

Twee Colombianen, een Amerikaan, twee Nederlanders en de rest locals. Zo ziet mijn nieuwe voetbalteam er kort gezegd uit waarmee ik sinds begin september een balletje trap. De trainer die aanwijzingen geeft in het Papiaments, Engels en in het Nederlands.

Tijdens de bespreking lijkt hetnet of dat je bij een lokale topclub speelt met buitenlandse aanwinsten. Als de training echt begint, zie je gelukkig al snel dat de realiteit anders is. De trainer van de tegenpartij die zijn jongens instructies geeft met een flesje bier in zijn hand. De spelers van Willemstad 2 houden van een dolletje maar in het veld gaan ze er voor. Gelukkig maar, anders had ik het hier echt geen twee weken volgehouden. Welkom bij CVV Willemstad.

Ballenvanger
Keepen schijnt hier op het eiland niet echt populair te zijn. Niet gek ook als je bedenkt dat de gemiddelde ondergrond nou niet echt geschikt is om op te duiken. Daarom zijn ze blij dat deze ‘makamba' zich heeft opgeofferd als ballenvanger. Op het moment zijn we druk in voorbereiding voor het nieuwe seizoen. De twee overwinningen en twee nederlagen laten zien dat we vooral nog veels te wisselvallig zijn. De competitievorm is nog ver te zoeken.

Begin seizoen??
Wanneer de competitie gaat starten, dat is nog maar de vraag. Waarom zou je je daar ook druk om maken. Als het seizoen begint dan horen we dat vanzelf een keer. Het richtpunt is in ieder geval eind oktober/ begin november. Dus als het goed is kan ik nog mooi een of meerdere competitieduels meepikken. Zelf vind ik het zo ook wel prima. Heb ik tenminste een beetje tijd om mijn keepritme na vijf maanden weer terug te vinden en om te wennen aan het kunstgras.

Slagboom negeren
Sorry voor de asportievelingen onder ons, maar ik blijf even in het sportieve hangen. Vorige maand hebben Esther en ik een mountainbike gehuurd. Het was ons al een paar keer opgevallen dat je sommige strandjes niet kunt bereiken. De wegen daar naartoe zijn vreemd genoeg afgesloten met slagbomen, zoals de weg naar Santa Pretu (het Zwarte Strand). Als nieuwsgierige makamba's kunnen we het niet laten om de slagboom te negeren en het avontuur aan te gaan.

Woestijn verkennen
De avond daarvoor hadden we een barbecue. Dus zitten we als eigenwijze makamba's op heetste moment van de dag op de fiets. Hoewel ik er nog nooit ben geweest, voelt het net alsof we door de woestijn fietsten. Ik haal troost uit de gedachte dat het nooit ver meerkan zijn voordat we de Caribische oase zullen bereiken. Jammer genoeg is de afstand tot het strand een stuk langer dan we hadden ingeschat. Tijdens onze zitpauze in de schaduw merk ik dat mijn twee bidons al bijna leeg zijn. Kun je een beetje voorstellen hoe heet het was. Een paar kilometer verder zie ik eindelijk water. Ik kan je zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest met zeewater. Dan voelt zo'n duik ineens tien keer beter dan dat je de hele dag op het strand ligt en je als een luie donder het water in ploft. Het enige wat ik nog mis, is heel veel koud drinkwater.

Toch maar niet binnendoor
Maar goed toen moesten we nog terug. Esther wist toevallig nog dat er een binnendoor weg is naar een ander strandje Santa Cruz. Dat zou ons in ieder geval een tweede helletocht door de ‘desert' besparen. Jammer genoeg was het pad niet echt begaanbaar met een mountainbike. Bijna anderhalf uur later kwamen we via dezelfde eindelijk terug bij ons beginpunt. Twee halve liter flesjes water en een AA-drink kun je op zo'n moment best gebruiken.

Stop dat stokbrood maar in je....
Hoogste tijd om het te hebben over die ene beruchte avond waarover ik op Facebook al kort iets schreef. Het begon al bij het etentje bij Pleincafé Wilhelmina, samen met de dames van Versgeperst.com en een huisgenote van Katja. Even de spanning opbouwen hè;). Vooraf hadden we een stokbroodje besteld. Na een uur wachten en een paar keer vragen was het stokbrood er nog steeds niet. Zou het deeg misschien op zijn? Een kwartier later staat het hoofdgerecht plots voor onze neus. Lekker, maar we hadden toch echt stokbrood besteld. Dan maar rustig beginnen aan onze hoofdmaaltijd. Als we klaar zijn dan is daar zowaar alsnog een stokbrood. Leuk dat er aan wordt gedacht, maar daar is het nu echt te laat voor. Na een hele discussie met de serveerster besluit ze uiteindelijk het brood mee terug te nemen. En dan niet één keer sorry zeggen. Op de reclame bij Dolfijn FM wordt er gesproken over ‘het paradijs onder de Caribische zon'. Nou dan mogen ze eerst wel eens beginnen om beter en vooral sneller personeel te vinden. Even voor de duidelijkheid, het mooiste moet nog komen.

Op stap met de choller
Omdat stokbrood ons dus niet echt een ideaal dessert lijkt, gaan we mooi een mojito halen. Ik ben nog niet binnen of ik word al aangesproken door een choller. ‘Niet weer zo'n zwerver die om geld bedelt', denk ik nog bij mezelf. Dit keer is het anders. De beste man begint hele verhalen over Nederland. Als onze choller (Kaduf heetie) vervolgens een groepje jongeren komt en begint te zingen, ontstaat er een spontaan straatconcert met dansende Punda-chollers. Blijkbaar houdt dit meneertje wel van muziek maken.

Belofte
Nadat hij verneemt dat we gaan stappen bij Bermuda, belooft hij ons om ook te komen. Het moet toch niet veel gekker worden; uitgaan met een zwerver. Als we de auto bij Waaigat hebben geparkeerd zien we onze straatmuzikant al zwaaien. Bij Bermuda nodigt hij alle dames uit om met hem te dansen. Onze verbazing wordt nog groter alsKaduf het podium betreedt en gaat zingen. Nou ja playbacken zullen we maar zeggen. Als hij na het eerste nummer het publiek wil toespreken, betrapt hij zichzelf erop dat de microfoon niet aan staat. Hoezo subtiel playbacken. Je had er bij moeten zijn zullen we maar zeggen;).

Nog maar zes weken
Kort even terug naar het normale leven. Nog maar drie weken werken en ik ben alweer klaar met werk. Daarna nog mooi twee weken vrij. Woensdag 17 november ben ik alweer thuis. De site gelukkig zit nog steeds in de lift. Dat geeft iedere maand weer veel voldoening als we de bezoekerstatistieken onder ogen krijgen.

Ajjjooo!

Een heet avondje voetbal

We schrijven de halve finale van de play-offs om de Curaçaose voetbaltitel. Terwijl Centro Barbers supersub Oscar Molina zich klaarmaakt voor een invalbeurt, schreeuwen de supporters hem moed in. ‘Bamiro Oscar' (kom op Oscar) roept een van de superfans. Tot mijn grote verbazing zwaait de invaller terug en roept hij in het Papiaments nog gauw iets onverstaanbaars.

Als de 90 minuten zijn verstreken en de blessuretijd aanbreekt is het 1-0 voor Barber. Als een gehaast schot van Centro Dominguitos topscorer Mirco Colina over het doel verdwijnt, sporen de fans doelman Marcello Pisas subtiel aan tot tijdrekken: ‘Ban rustig Chelo' (Rustig aan Marcello). Pisas zelf kan deze steun wel waarderen. Zwaaiend laat de reservekeeper van het Antilliaanse team merken dat ook hij weet dat de buit binnen is.

Dicht bij het volk
Het niveau is te vergelijken met een wedstrijd tussen twee stabiele derdeklassers. Hoe dan ook, het entertainment eromheen maakt veel goed. Op de tribune is de sfeer gemoedelijk en rumoerig tegelijk. Bioscooppubliek? Nee dat kennen ze hier niet op Curaçao. We zijn in de Caraïben en dat betekent vooral veel temperament. Een half uur na de wedstrijd staan de fans op de parkeerplaats van het stadion nog na te discussiëren. ‘Is de gegeven strafschop nu terecht of niet?', dat is de grote vraag die de fans van Dominguito nog steeds bezighoudt.

Koelbloedig
Terug naar dat ene beslissende moment een paar minuten voor tijd. Het oordeel van de scheidsrechter is duidelijk: penalty.Vlak daarvoor is Barber nog goed weggekomenals één van de verdedigers vlak voor het zestienmetergebied een doorgebroken speler onderuithaalt. Voor de fans van de verliezende partij is het duidelijk dat de scheidsrechter op de hand is van Barber. Ook op het veld zorgt de beslissing om twee minuten voor tijd een penalty te geven voor veel woede. Een security medewerker en eenverzorger moeten er aan te pas komen om de om zich heen slaande Dominguito-doelman tegen te houden. Het duurt zeker vijf minuten tot Molina, daar hebben we hem weer, mag aanleggen voor de strafschop. De invaller van Barber blijft opvallend rustig en schiet de bal overtuigend binnen.

Politiebewaking
Godzijdank blijft het hierbij en monden al deze verbale frustraties niet uit in fysiek geweld. Scheldkanonnades die zo ver gaan dat bij de grote wedstrijden agenten aanwezig zijn om zowel de openbare als de verbale orde te handhaven. Een van de agenten: 'Soms gaan de scheldwoorden veel te ver. Dan kunnen we de fan een boete geven. Er zijn toch kinderen bij die dat ook horen.' Overigens levert het tijdrekken van keeper Pisas wel een overwinning op maar geen titel. Barber haalt de finale waarin het met 1-0 verliest van regerend kampioen Hubentut Fortuna...

Omdat ik altijd open sta voor kritiek, zal ik deluisteren naar de feedback van Majoen dus volgende keerweer eens een blogverhaal schrijven over mezelf;).

Verkiezingtoerisme op Curaçao?

Twee weken na de WK-finale kom ik op straat een groepje lokale jongeren tegen in oranje shirts. Vol verbaasd kijk ik de groep na. ‘Zou de Oranjekoorts hier zo hoog zijn dat Curaçaoënaars weken na de verloren WK-finale nog laten zien dat ze het Nederlands elftal aanhangen?' vraag ik me af.

Navraag bij collega's leert me dat deze oranjeliefde helemaal niets met voetbal heeft te maken. Het groepje locals wil duidelijk maken dat de FOL(Frente Obrero Liberashon) van lijsttrekker Anthony Godett hun favoriete politieke partij is. Zo heeft iedere partij zijn eigen kleur. Heerlijk herkenbaar voor het volk en campagnetechnisch gezien erg praktisch. De FOL fanatici zijn er vroeg bij, op dit moment duurt het nog een maand voordat het 27 augustus is, de dag van de Eilandsraadverkiezingen. Historische verkiezingen, want hieruit wordt duidelijk welke politici de eer krijgt om de geschiedenis in te gaan als allereerste premier van het nieuwe land Curaçao.

Forza Kòrsou
Dat de verkiezingen voor de eerste regering van het land Curaçao belangrijk zijn, is ook duidelijk te zien bij de automobilisten. Net zoals het op het eiland gebruikelijk is om tijdens het WK je auto te versieren met vlaggetjes van je favoriete land, is het op Kòrsou normaal om in de aanloop naar verkiezingen rond te rijden met vlaggetjes van je favoriete partij. Zo weet iedereen van elkaar wat zijn partido is.

Caribisch openluchtfeest
In Nederland gaat het er bij verkiezingscampagnes vaak rustig en formeel aan toe. Dat is op de Antillen wel anders, helemaal een paar dagen voor de verkiezingen! Dan organiseren de partijen een feest voor heel het volk, zeg maar het slotstuk van de campagne. Het is dat iedereen in het shirt van zijn favoriete partij rondloopt, anders zou je zeggen dat je bent beland bij een gigantisch Caribisch openluchtfeest. Na urenlange opzwepende muziek is het aan het einde van de avond tijd voor de lijsttrekkers om het volk vol passie en zweet toe te spreken. Alsof hun leven er van afhangt toveren Emily de Jongh-Elhage van de PAR (Partido Antiá Restrukturá) en Gerrit Schotte van de nieuwe partij MFK (Movement Futuro Kòrsou) nog één keer al hun charismatische en verbale trucs tevoorschijn. Op de achtergrond klappen en schreeuwen de fanatieke partijaanhangers met wapperende vlaggetjes hun politieke held toe. Nee, het is wel duidelijk dat Caribbean people veel meer temperament hebben dan die stijve Nederlanders.

Nieuwe toerismetak
Doodzonde dat de verkiezingen in Nederland bij het volk eigenlijk nauwelijks tot de verbeelding spreken. Misschien moet het Curaçao Tourism Board maar eens een nieuwe tak van toerisme introduceren. Na rijbewijs-, Amstel Curaçao Race- en Curaçao North Sea Jazz-toerisme lijkt me verkiezingtoerisme een prima opvolger!

Op bezoek bij de Antilliaanse kleuters

Yes het regent! Eindelijk weer eens wat ‘koelte'. Mooie gelegenheid om mijn weblog weer eens te updaten. Ik betrap me er net op dat het alweer een maand geleden is dat mijn ouders hier twee weken op bezoek waren. Super leuk om aan paps en mams het eiland te laten zien en te genieten vaneen aantalvrije dagen. Uit eten en strandjes bezoeken waren uiteraard de belangrijkste vakantiehobby's.

Op de foto met Juf Elly
Als ik er één avontuur moet uitlichten dan is het toch wel ons spontane bezoek aan een kleuterschool in Soto. Op weg naar Playa Lagun zie ik kleuters die een balletje trappen bij de plaatselijke school. We besluiten om te draaien en een paar foto's te maken. Na een paar minuten merk ik dat al die schattige Antilliaantjes ons interessanter vinden dan hun speelkwartier. Nadat we de juffrouw vragen of we even de klas mogen bekijken, dartelen de tientallen kleuters braaf achter ons aan. De kleuters denken waarschijnlijk dat mijn moeder de nieuwe juf is. Op het moment dat we binnenstappen, wil iedereen op de foto met Juf Elly. Als ik mijn overbodige zonnebril op tafel leg, hebben de kids er een nieuwe attractie bij: op de foto met een stoere ‘grotemensenbril'. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik dat het al 13 uur is. De kleuters lijken meer zin te hebben om met ons naar het strand te gaan. Van de Antilliaantjes mogen we niet naar huis. De meisjes hangen aan Juf Elly's rok en de stoere jongens die met mij een balletje willen trappen, blijven aan mijn armen trekken. Om 13.20 uur zitten we eindelijk in de auto nadat alle kleuters ons hebben uitgezwaaid om vervolgens weer terug te lopen richting het klaslokaal. Een geweldige ervaring om nooit te vergeten...

Gids
Op sommige momenten voelde ik me net zo'n reisgids. Toen ze op 21 mei weer richting Nederland vlogen, had ik het wel even heel moeilijk.Pap en mamlogeerden bij ons in huis, dus dat zorgde voor extra gezelligheid. Als dat dan ineens wegvalt, is het eerlijk gezegd best stil in huis. Maar gelukkig heb ik met Pammy en Esther twee gezelligeroomies en zorgen de happy hours voor welkome afleiding.

Vloekende Danny Blind
In het laatste weekend van mei was het tijd voor de Chippie Polar Cup, een jaarlijks voetbaltoernooi bij het SDK stadion. Dit keer waren Ajax, NEC, de Dutch Carribean Stars en de regerend Antilliaans kampioen Hubentut Fortuna de deelnemers. Gelukkig was collega David er nog net op tijd in geslaagd om perskaarten te regelen. In Nederland mag je met een perskaart alleen op de perstribune zitten. Dat is op Curaçao wel anders. Daar mag je zo het veld op! Je hebt de vrijheid om iedere speler aan te spreken en overal foto's van te maken. Zo'n grote persvrijheid heb ik nog nooit gezien. Geweldig om Danny Blind te zien vloeken omdat de scheidsrechter maar niet op kwam dagen. Blind had wel een punt, want de rust duurde niet een kwartier maar al 25 minuten. Typisch Curaçaos natuurlijk. Nadat de assistent van Martin Jol een van de organisatoren streng had aangesproken, kwamen de arbiters binnen no-time het veld op gerend...

Drie bier binnen twintig minuten
Danny's zoon Dailey is hier ook een paar weken op vakantie geweest. Ik ben benieuwd of hij komend seizoen een basisplaats gaat veroveren bij Ajax, want als ik zag hoe een groot talent als hij zijn pilsjes achterover goot bij Mambo... Binnen twintig minuten had Dailey al drie pilsjes binnengegoten, waarna hij doodleuk weer twee bier bestelde. Groot gelijk natuurlijk, want zo'n jongen kan waarschijnlijk ook maar één of twee keer per jaar echt losgaan. Het zegt natuurlijk ook iets over zijn karakter. Mocht deze talentvolle Ajacied in de komende jaren niet door te breken, dan weet ik in ieder geval waar het aan ligt;).

Jamaica
Afgelopen donderdag stond er voor mij een trip naar Jamaica te wachten. Insel Air heeft deze week een nieuwe lijn geopend tussen Curaçao en Kingston. Vandaar dat de vliegmaatschappij alle media had uitgenodigd om de inaugurele vlucht bij te wonen. Helaas mochten we niet van de luchthaven af, omdat we twee uur later alweer terugvlogen. Dus toen maar foto's gemaakt vanuit de terminal en rondgelopen in het kleine winkelcentrum. Behoorlijk frustrerend om ergens gratis naar toe te vliegen zonder dat je de buitenlucht mag betreden. Ik denk niet dat ik ooit nog ga meemaken. Maar goed die paspoortstempel is in ieder geval binnen:).

Er staan trouwens ook weer wat nieuwe foto's op mijn weblog onder het kopje Foto's.

Ajo!!

Curaçaose verkeersopstopping

Tijdens mijn eerste vroege dienst rij ik 's ochtends rond kwart voor zeven thuis weg, op naar ons kantoor in de wijk Saliña. De route van Saliña naar waar ik samen met twee collega's woon in Sunset Heights, is ongeveer acht kilometer. Ik moet om zeven uur beginnen. Kortom tijd genoeg om het radionieuws te bestuderen en op tijd bij mijn werk aan te komen.

Laatste moment
Het avontuur begint al bij de eerste de beste supermarkt. Terwijl ik richting aangeef om rechtsaf te slaan, besluit mijn voorganger vlak voor het kruispunt nog vlug even links af te slaan richting de minitoko, uiteraard zonder richting aan te geven. Met zijn wapperende stropdas stapt de zakenman uit om nog vlug even een ontbijt te scoren.

File
Voordat ik de tweede kruising op de route ben gepasseerd, stuit ik al op de eerste file. Na vijf minuten is er eindelijk ruimte om mijn weg naar links te vervolgen. Het is dat er nog wat sociale automobilisten zijn die met hun lichten knipperen om aan te geven dat ik wel even voor mag. Anders stond ik hier nog zeker een paar minuten.

Antilliaan op omafiets
Rond 7.10 uur ben ik eindelijk op de ringweg (Schottegatweg). Eindelijk kan ik met een normale snelheid doorrijden. Terwijl ik midden op de weg een Curaçaose forens op omafiets met broodtrommel achterop zijn bagagedrager passeer (!), zie ik in de verte alweer een nieuwe opstopping. Dit keer heb ik geluk, ik hoef niet eens te stoppen. Terugschakelen naar z'n twee is genoeg om mijn route te vervolgen. Ik schakel net door naar de vierde versnelling, of ik zie plots dat de weg gaat versmallen. Vanwege werkzaamheden gaat de driebaansweg tijdelijk over op één baan. Vraag me niet wat voor werk ze doen. De lokale wegwerkers zijn drukker met het scherp in de gaten houden van het stapvoets voorbijrijdende verkeer. Je weet hier op dit kleine eiland namelijk maar nooit of je nog een bekende ziet voorbij rijden.

Autopech
Als het laatste stoplicht op de route na twee minuten groen wordt en ik links af wil slaan, slaat opeens de auto van mijn voorganger af. De Nederlandse stagiaire probeert haar oude Toyota nog te starten, maar de auto heeft geen zin meer. Daar sta je dan met zeker dertig auto's achter je. Gelukkig zijn er twee rijbanen voor linksaf. Rustig schuiven alle auto's tussen de andere voertuigen op naar de binnenste rijbaan voor linksaf. In Nederland zou iedereen luid gaan claxonneren en elkaar agressief aankijken, maar op Curaçao niet. Autopech is hier de normaalste zaak van de wereld. Als ik eindelijk mijn auto parkeer bij het kantoor van Scarlet, hoor ik een van de DJ's op de lokale radiozender Dolfijn FM nog net zeggen ‘Dit is het nieuws van half acht'...

Een paar weken geleden heb ik ookweer watnieuwe foto's toegevoegd in de map 'Curaçao 2010' en 'Voetbaltoernooi op Curaçao: Chippie Polar Cup 2010'....

Versgeperst-propper?

Hoogste tijd voor een nieuw weblogverhaal! Nadat ik ruim twee weken niks op mijn reisblog heb geschreven, heb ik in ieder geval weer genoeg schrijfstof. Eerst even een flashback naar vrijdagavond 23 april. Ik stond net op het punt om iets eten te gaan halen bij een plaatselijke snack toen ik nog net op tijd de telefoon hoorde rinkelen. Op dat moment was het net 18.45 uur. Onze hoofdredacteur Jasna belde mij op met het verzoek of ik zo meteen om 20 uur tijd had voor een persconferentie over de identificatie van Siegfried Fransisco, de directeur van het Departement Luchtvaart die omkwam bij de aardbeving van januari in Haïti. Dus ik vlug vlug omkleden en tussendoor snel nog even researchen, ik wist namelijk helemaal niets van de nieuwsachtergrond.

Papiamentu
Uiteindelijk was ik gelukkig nog ruim op tijd. De persconferentie was bij de familie van Fransisco thuis, dat maakte het al heel bijzonder. Uiteraard kon ik er niks van volgen, want er werd alleen in het Papiamentu gesproken. Gelukkig was overheidsvoorlichter Norman Serphos aanwezig, ik ken hem namelijk nog van twee jaar geleden. Norman was zo aardig om ongeveer heel de persconferentie voor mij te vertalen. Daarna mocht ik zelfs minister-president Emily de Jongh-Elhage interviewen! Wel heel spannend moet ik zeggen om de premier van de Antillen zo te interviewen. Gelukkig is Emily zo'n lief omaatje dat je jezelf al snel op je gemak voelt.

Reuzetonijn
Een dag later was ik samen met Pammy en Karen bij Playa Lagun. Bleken die vissers een tonijn te hebben gevangen van 65 kilo! Super interessant om te zien hoe ze zo'n vis stapje voor stapje schoonmaken en fileren. Ik heb er urenlang geboeid staan te kijken. Twee man die op die vis inhakken en de rest die onder een grote boom met een pilsje in de hand toekijkt.

Proppen
Tijdens alle happy hours raak ik vaak in gesprek met diverse mensen. Uiteraard kom je dan al snel uit op het onderwerp ‘Wat doe je hier?' Je deelt een visitekaartje uit van Versgeperst.com en je hebt gelijk weer wat handige contacten gelegd. Mocht die journalistieke carrière toch niks voor mij zijn dan ik dus nog altijd Versgeperst-propper worden;).

Sophie op bezoek
Sta je gezellig bij Wet & Wild te feesten, roept ineens iemand mijn naam. Ik kijk om en plots zie ik Sophie voor mijn neus staan. Dat is nog eens een leuke verrassing! Sophie was hier vorige week een weekje op vakantie met haar twee zussen en haar moeder. Afgelopen dinsdag was ik vrij dus toen hebben we er gezellig een dagje Playa Lagun van gemaakt. Esther was die avond daarvoor ook gearriveerd, dus zij kon direct een van de mooiste strandjes bewonderen. 's Avonds hebben we dit heerlijke dagje Westpunt afgesloten met een etentje bij Jaanchies.

Uiteraard ben ik weer op een aantal (niet) déjà-vu's gestuit. Zoals je ziet worden het er steeds minder.

Déjà-vu's
- (Journalistiek) zeer relevante en boeiende stellingen bij Dolfijn FM. De stelling van vrijdag 16 april slaat alles: ‘Je kan nooit luier zijn dan een pamper'
- Bumperklevers en de meest gekke inhaalmanoeuvres op de Weg naar Westpunt

Niet déjà-vu's
- Voldoende ruimte om in de pauze en na het werk een balletje te trappen
- Geen piepende poort, overigens is die piepende poort bij Curasol nog steeds niet vervangen (zie foto's)
- Niet eerst warm water koken voordat je gaat afwassen
- Uitgaan bij Bermuda!

De déjà-vu's houden aan

Zo het grote Curaçaoavontuur is dan echt begonnen. Maandag had ik mijn allereerste werkdag voor Versgeperst.com sinds de herstart in september vorig jaar. Erg vreemd om te merken dat je onderdeel bent van een groot bedrijf dat je zelf mede hebt opgestart. Maar vooral erg fijn dat ik weer lekker aan de slag kan en daardoor in het weekend goede redenen heb om echt weekend te vieren.

Eerste happy hours
Voordat ik maandag ben begonnen, heb ik eerst nog een hopi bon weekend gehad. Vrijdag even op bezoek geweest bij Ome Piet die op Bonaire woont, maar vorige week woensdag is geopereerd aan zijn prostaat. Gelukkig niks ernstigs, het was vooral een mooie gelegenheid om weer bij te kletsen. Na het ziekenbezoek ben ik direct doorgegaan naar Wet & Wild: gezellig met alle collega's gebruik gemaakt van de allereerste happy hour.

Uitwaaien
Zaterdag zijn we met ons drieen naar Boka Table gereden. Ideaal om lekker uit te waaien en mooie foto's te maken. Daarna zijn we direct doorgegaan naar Cas Abao: eindelijk weer Curaçaos strand! Mijn snorkelset had ik helaas nog niet bij, dus dat houd ik tegoed voor de volgende keer. De dag hebben we afgesloten met een traditioneel avondje Mambo. De volgende morgen zijn we tegen de middag direct teruggegaan naar Mambo. Samen met Feyenoord-hooligan Karen hebben we heerlijk relaxt naar Studio Sport gekeken. Na een zonnepauze was het weer tijd voor de volgende happy hour: Wet & Wild deel 2. De bedoeling was om een uurtje te blijven maar dat duurde uiteraard een paar uurtjes langer.

Speciaal voor mijn Versgeperst-duchi's een update van mijn déjà-vu 's ten opzichte van onze opstartperiode op Curaçao:

Déjà-vu's:
- Koude douche.
- Maar één mannelijke collega op de redactie.
- Vliegen op het aanrecht.
- Ingedroogde drollen rond het huis, gelukkig is het tot nu toe beperkt gebleven tot eentje).
- Blaffende honden tijdens het hardlopen.
- Mambo dat 's morgens en zelfs 's middags naar kots stinkt.
- Happy hours: nog altijd op precies dezelfde tijdstippen.
- Patsende mariniers en landmachtpatsers die tijdens happy hours indruk willen maken met hun verzameling Polar bier.

Niet déjà-vu's
- Geen muggen maar vliegen.
- Geen muggen boven de wc-pot.
- Naar de sportschool bij Body Beach (naast Lions Dive).
- Alle redactieleden die stil moeten zijn op het Dolfijn FM moment van de dag: de populaire quiz Raad de Plaat, nu werkt/praat iedereen rustig door.
- Geen airco op de redactievloer.

Raad de Plaat
Wisten jullie trouwens dat mijn collega's zo gefocust bezig zijn dat Karen die er pas na vier maanden achterkomt dat bij de Dolfijn FM rubriek Raad de Plaat een tekst wordt voorgelezen en er ‘dus niet gewoon een raar verhaaltje wordt verteld'. Gek hè als de rubriek Raad de Plaat heet;). Ach Karen laten we maar zo denken, het had mij ook best kunnen overkomen. Het is ook allemaal zo hetzelfde bij Dolfijn FM.

Cox in de krant
Wat tot slot wel leuk is om nog even te melden. Afgelopen zaterdag was ik op mijn gemakje het Antilliaans Dagblad aan het doorlezen toen ik plotseling mijn foto in de krant zag met daarnaast een groot artikel:D. Wel cool om zo te worden ontvangen door je collega's van het AD. Het is wachten op de eerste handtekeningsessies;).

De nieuwe foto's zijn te bekijkenvia http://sandercox.reismee.nl/fotos/39323/curaao-2010/

Tot snel weer!

Eén en al déjà-vu’s

Mijn eerste periode op Curaçao heeft duidelijk veel indruk gemaakt. Ik ben nog maar een paar uur of ik word al overspoeld met het ene na het andere déjà-vu. Hier komen ze:

- Het Curaçaose geurtje dat je gelijk tegemoet komt als je buiten stapt.
- Om nog even in de ruiksfeer te blijven: de typische krantenlucht van het Antilliaans Dagblad en Amigoe.
- De beklemmende en benauwde hitte als je het vliegtuig uitstapt.
- Het frisse en aangename zeewindje.
- Dolfijn FM, de radiozender die anderhalf jaar later nog steeds precies dezelfde reclames uitzendt: Polar imported beer, Digicel etc.
- Traag internet: filmpjes uploaden/downloaden kun je hier beter zoveel mogelijk vermijden.
- De rotzooi langs de weg.

De komende dagen zal ik ongetwijfeld nog meer van dat soort déjà-vu's tegenkomen. Daar houd ik jullie uiteraard zoveel mogelijk van op de hoogte!

Voordat ik het vergeet, de vlucht was goed te doen. Vliegen met KLM is echt aan te raden. Een persoonlijk televisiescherm met tientallen verschillende films, muziek, spelletjes en nog veel meer. Bovendien krijg je twee uitgebreide maaltijden en wordt er regelmatig rondgegaan voor drinken. Zo meteen ga ik lekker uit eten met mijn nieuwe roomies: Karen en Pammy:). Het Versgeperst-huis ziet er super relaxt uit, daar ga ik me zeker thuis voelen. Enige tegenvaller tot zover: sinds ik hier 4 uur geleden ben gearriveerd, regent het. Hoewel, wat neerslag was hier ook wel nodig. De laatste twee maanden heeft het hier nauwelijks geregend. Op zich ook wel lekker dat ik op deze manier een beetje rustig kan wennen aan het temperatuurverschil. Ondanks deze regenachtige dag is het hier nog altijd zo'n 25 graden. Het strandbezoek laat dus nog even op zich wachten.

Tot snel duchi's!